Pochodzenie Aureliusza
Aureliusz był rzymskim cesarzem, który panował w latach 161-180 n.e. Urodził się w 121 roku n.e. jako Marcus Annius Verus, syn Annii Veri i Domitii Calvina. Jego ojciec zmarł, gdy miał trzy lata, a jego matka zmarła, gdy miał siedem lat. Wtedy to jego wuj, Antoninus Pius, przyjął go do swojej rodziny i wychował go jak swojego syna.
Aureliusz uczęszczał do szkoły w Rzymie i uczył się retoryki, literatury i filozofii. Po ukończeniu szkoły został adoptowany przez Antoninusa Piusa i stał się oficjalnym następcą tronu. Gdy Antoninus Pius zmarł w 161 roku n.e., Aureliusz został cesarzem.
Charakterystyka Aureliusza
Aureliusz był czcigodnym i sprawiedliwym cesarzem, który dbał o dobro swojego ludu. Był bardzo religijny i skupiał się na praktykowaniu stoickiej filozofii życia. Był też bardzo hojny wobec ubogich i chorych oraz dbał o edukację swojego ludu.
Aureliusz był także doskonałym dowódcą wojskowym. Przez całe swoje panowanie prowadził liczne kampanie militarnych przeciwko plemionom barbarzyńskim na granicach Imperium Rzymskiego. Zwyciężywszy wielu wrogów, utrzymał bezpieczeństwo Imperium Rzymskiego.
Aureliusza cechuje też pokora i skromność. Nie lubił przechwalania się swoimi sukcesami ani chwały, która mu się należała. Zamiast tego skupiał się na tym, aby szanować innych i dawać im szacunek.
Dziecko Aureliusza
Aureliusza poślubiła Faustina Starsza, z którą miał 13 dzieci. Najstarsze dziecko Aureliusza to Commodus, który po śmierci ojca objąć tron rzymski jako cesarz.